Xiyonatchi Ayol bilan yashga majburman Oilada ikkinchi o'g'ilman. Ota-onam juda obro'li va hurmatga sazovor insonlar. Men o'zimdagi barcha yaxshi xislatlar uchun ulardan minnatdorman. Dadam meni bolaligimdan tadbirkorlikka o'rgatdi. Hozir yosh bo'lsam-da, o'z biznesimga egaman. Akam Koreyada o'qib, o'sha yerda ishlaydi. Hali uylanmagan. Shu bois ota-onam akam uyga qaytguncha meni uylantirish payiga tushib qolishdi. O'shanda endigina o'n sakkiz yoshga to'lgandim, kollejning birinchi kursida o'qirdim. Qarindosh-urug'larimiz bir qizni tavsiya qilishdi. Hali yosh emasmanmi, qiz ko'zimga olovdek ko'rindi va unga uylanishga rozi bo'ldim. Turmush qurganimizdan so'ng hayotimiz bir maromda kecha boshladi. Xotinim yelib-yugurib ota-onamning xizmatini qilar, oilamizdagilarning hammasi undan minnatdor edi. Shu orada farzandli bo'ldik. Bundan, ayniqsa, ota-onam nihoyatda xursand bo'lishdi. O'g'ilcham ota- onamga birinchi nabira emasmi, uni yeru ko'kka ishonmasdi. Ayniqsa, dadam chaqaloqni qo'lidan qo'ymas, bir yoshga to'lar-to'lmas, mashinaga mindirib sayr qildirib yurardi. Tadbirkorlik faoliyatim, asosan, poytaxtda edi va men uyga tez-tez kelib turardim. O'g'lim ikki yarim yoshga to'lgach, oilamni Toshkentga olib ketadigan bo'ldim. Ota-onam ortimizdan termilib qolishdi. Ammo oradan hech qancha vaqt o'tmay, ularning o'g'limni sog'inishlarini ko'rib, ta'sirlandim. "Mayli, o'g'limiz goh sizlar bilan, goh biz bilan yashab tursin, shunda ko'nikishlaringiz oson bo'ladi", deb keyingi gal borganimizda o'g'limni uyga tashlab keldim. Tadbirkorlik bilan shug'ullanishni o'zi bo'lmaydi. Kun bo'yi ishda bo'lardim, xotinim esa uyda. Ishdan horib- charchab qaytganimda eshigimni ochib kutib oladigan rafiqam yonimda ekanligidan xursand edim. Shunday kunlarning birida xotinimning o'zgarib qolganini sezdim. Qanaqadir bezovtadek edi u. Telefoni jiringlasa ham, cho'chib tushadimi- ey... "O'g'limizni sog'ingani uchun shunaqa xayolchan bo'lib qolgan, shekilli", deb o'yladim va shu hafta o'g'limizni olib kelaman, dedim o'zimga o'zim. Ammo... O'sha kuni ishdan biroz erta qaytgandim. Uyga kelsam, xotinim yo'q ekan. "Do'kon-po'konga chiqqandir" degan xayolda divanga cho'zildim. Lekin negadir ko'nglim g'alati bo'la boshladi. Odatda, kun bo'yi charchaganligim bois uyga kelishim bilan uxlab qolardim. O'sha kuni ko'zimga uyqu inmadi. Xotinimga qo'ng'iroq qildim. - Uyimizni yonidagi kafedan sizga ovqat olayotgandim. Bugun uyda ovqat pishirgim kelmadi, - dedi u. - Tezroq kel, - ko'nglim biroz xotirjam tortib. Ammo oradan ancha vaqt o'tsa hamki, undan darak bo'lmadi. Xavotirlanib u aytgan kafega bordim. Borsam, eshik qulf, qorovul kafening yopilganiga bir soatdan oshganini aytdi. Soatga qarasam - 23:35. Yana xotinimga qo'ng'iroq qildim. - Mana, hozir kafedan ovqat olyapman, dedim-u, - dedi u yolg'on gapirib. -Kafening oldida turibman, yo'qsan-ku! Xotinim dovdirab qoldi. - Shu yerdaman, mana boryapman, -deya telefonni o'chirib qo'ydi. Yuragim hapqirib, qator turgan garajlar tomon yurdim. Shunda xotinim lip etib bir garaj yonidan chiqdi. Sochlari to'zg'ib ketgan. Tez-tez ortiga qarab qo'yishidan o'sha yerda kimdir borligini sezib, yugurib bordim. Bir yigit meni ko'rishi bilan garajlarni panalab qochib ketdi. Miyamga qon tepgandek bo'ldi. - Kim u? Yarim kechada qayerdan kelyapsan? - dedim baqirib. - Sizga ovqat olaman, deb kafega chiqqandim. Yopiq ekan. Nariroqdagi kafega borgandim... -deya dovdiray boshladi xotinim. - Anavi yigit kim, deb so'rayapman sendan?! - baqirig'imdan hammayoq titrab ketgandek bo'ldi. - Umi?.. U meni kuzatib qo'ydi. - Nega seni kuzatadi? Kim o'zi u? Taniysanmi? Xullas, uni sudragudek bo'lib uyga olib keldim. Bu paytda xotinim ancha o'zini bosib olgan, ko'zini lo'q qilib: "U yigitni tanimayman", deb turib olgandi. Ertasi kuniyoq uning telefoniga kimlar qo'ng'iroq qilganligini bilish uchun kompaniyaga bordim. Xotinim shu yaqin kunlar ichida faqat bitta noma'lum raqam kuniga to'rt-besh martadan bir soatga yaqin gaplashgan ekan. Xotinimdan so'rasam, tan olmadi. O'sha raqamga qo'ng'iroq qilgandim, bir yigit ko'tardi-yu, xotinimning nomini aytishim bilan o'chirib qo'ydi. Xullas, xotinimni uydan haydab yubordim. Ota-onamga bo'lgan voqeani aytgandim, ular ishonishmadi. "Xotining bilan yarash, balki, yanglishgandirsan, bitta bolang bor axir", deya shashtimdan qaytarishga urinishdi. Ammo men adashmaganligimni, xotinim menga xiyonat qilganini ich-ichimdan sezib turardim. Shu bois "Endi u bilan yashamayman", deya poytaxtga qaytdim. Ota-onam ortimdan "Agar u bilan ajrashsang, sendek o'g'limiz yo'q!" deb qolishdi. Bilaman, ular o'g'limni juda yaxshi ko'rishadi, bu mehr hatto xiyonatkor kelinni ham ularning ko'ziga oppoq ko'rsatayotgandek. Rosti, o'zim ham oilam buzilishini xohlamasdim. Ammo... Ammo yigitlik sha'nim, or-nomusim bo'zlardi. Ikki o't orasida qovurilib yashay boshladim. Mening holimni oilasi barbod bo'lgan insonlar yaxshi tushunsa kerak. Hayot to'xtab qolgandek edi go'yo... Sarosar yurgan shunday kunlarimning birida yaqin do'stlarimdan xotinim haqida bir- biridan dahshatli gaplar eshita boshladim. U uydan ketgach, viloyatga borib, ota-onamga o'zini oqlab yig'labdi va o'g'limni olib, yana poytaxtga qaytibdi. Hozir qayerdadir ijara uyida turib, kafeda ofisiantlik qilayotgan ekan. Uning battar yomon yo'llarga kirib ketganini eshitib, yuragim tirnalsa-da, o'sha do'stlarimga "Buni menga isbotlay olasizlarmi?" dedim. Ular rozi bo'lishdi va bir kuni yarim kechasi xotinim ishlaydigan kafe yoniga borishimni aytishdi. Borsam, xotinim kafe yonidagi bog'da bir yigit bilan skameykada quchoqlashib o'tirgan ekan. O'zimni tutolmay g'azab bilan tepasiga bordim. Xotinim meni ko'ri- yu, "Sherzod aka", deya boyagi yigitga battar yopishdi. Do'stlarim: "Qo'lingni harom qilma", deya yo'limni to'sishdi. Nima qilishni bilmasdim, bundan ko'ra yuragimni sug'urib olsalar yaxshi edi. Bunday paytda inson yaqin kishilaridan madad izlar ekan. Nima qilayotganimni bilmay onamga qo'ng'iroq qildim. "Mana, maqtagan keliningizni bittasi bilan tutib oldim. Endi ham menga bolang uchun u bilan yasha, deysizlarmi?" dedim alamdan titrab. Onam: "Nega uni poylab yuribsan?" deb mendan xafa bo'ldi va jahl ustida bo'lsa kerak, "Sendan kechdim!" deb yubordi. Bu gapni eshitib, boshimga birov tayoq bilan urgandek bo'ldi. Nahotki ota-onam nabiraga bo'lgan mehrlarini deb mening g'ururim poymol qilib yashashimni istashsa?! Endi ikki dunyoda ham xotinim bilan yashamayman. U bilan ajrashish uchun sudga ariza berganman. Ammo ota-onamdan ham judo bo'lgim kelmaydi. Nahotki endi ular mendan voz kechishsa?! Nima qilsam, ota-onam mening ahvolimni tushunisharkin? Yolg'izlik va alam-iztiroblar jon- jonimdan o'tayotgan shunday kunlarda kimdir menga tirgak bo'lishini istayman. Aqlli, rostgo'y va vafodor qizga uylanib, farzandli bo'lib, ota- onamga haqiqiy baxtimni topganligimni isbotlagim keladi. Bu Manda bomagan bir inson etib berdi