Оператсиядан олдин палатада ётганда бир хонадоши, "оёқни тузатса бўлади”, - деб қолганди ва бир докторни телефон рақамини ёзиб берганди. Анвар иккиланиб, ўша рақамга қўнғироқ қилди... Манзилини олиб, ўша ерга борди. Уларни бир ёши катта доктор кутиб олди. Анварга бир-икки текширувларни ёзиб бериб, натижасини олиб келгандан кейин даволаш режасини тузиб чиқди... Янги усулда даволаш методикаси экан. Мўжиза эди бу. Ишониш қийин. 1 йил деганда Анвар оқсоқланиб бўлса ҳам, ўз оёғида юриб чиқди. Ундан бахтли одам йўқ эди. Энди унинг ҳамма нарсаси бор. Ҳеч кимдан кам эмас. Юра олади. Яна қанчадир вақтдан кейин оқсоқланиши ҳам йўқ бўлиб кетар экан...Улар 1 йилдан сўнг, фарзандли бўлишди. Ўғил. Исмини астойдил бахтиёрликларидан Бахтиёр деб қўйишди... Бахтиёр туғилди. Лекин Замира... юра олмай қолди. Бир томондан синов тугаб, бошқа ёқдан синов... Замирани уйга олиб келди. Докторлар, вақт ўтгани сайин яҳши бўлади дейишибди. Анвар ўзини даволаган докторга ҳам борди. У ҳам деярли шунга яқин гапни айтди. Даволай олмади қисқаси. Анварни умидлари пуч ёнғоққа тўлди. Устини қора қарғалар ўраб олишди. Уни кўтариб, айланишарди. Анварни ҳаёллари айнан шундай эди. Энди Анвар боласига қараши керак, ҳам хотинига. Бу ёқда ишини ҳам эплаши керак. Аллоҳдан ҳар куни ёлвориб, хотинини дардига шифо сўрарди. Уни дардини ўзига беришини сўрарди. Фақат бир нарсани билмасди. Замира ҳам ҳар намозида ҳудди шу дуони айтганини... Анварга бу ҳолатлар ўзини ногиронлигидан ҳам оғирроқ эди. Бу ёқда ҳурсанд бўлишга улгурмаган онаси, яна ғамга ботганди. Онаси ҳам Бахтиёрга қарарди, бир хилларида келинига. Уни ҳам боши қотгандан қотган. У ҳам ҳар дуосида ўша дардларни ўзига олишини сўрарди. Анвар фирмага ўзи бориб келадиган бўлди. Қўшимча ишламаса, оилани боқа олмасди. Онаси уйда қолаяпти. Онаси ҳам анча ёшга бориб қолган. Уй ишлари, ҳаммаси уни зиммасида. Замира эса, аравачада ҳам ўтира олмайдиган ҳолатда. Яҳши ҳамки қўллари ҳаракатланади. Ҳар ҳолда боласига қарай олади. Лекин бу ҳам кўпга бормади. 6 ой деганда қўллари бўшашиб, боласини кўтара олмай қолди. Тушириб юборишига ҳам сал қолди. 9 ой деганда эрини олдида аёллик вазифасини ҳам бажара олмай қолди... Нима касал эканини ҳеч ким аниқлай олмади. Жуда кўп текширтирувларга олиб борди. Фойдасиз. 1 ярим йил шу ҳолатда ўтди. Ҳамма ишларни Анварни ўзи қилди. Хотинини парвариши, тагини алмаштириши, ювиниши... ҳамма ишларни. Онаси буларни эплолмайди. Ишхонада ҳамкасблари, уни койир эди. Ҳар нарсалар дейишарди. "Ногирон хотинни бошинга урасанми? Кўча тўла қиз, ҳоҳлаганинг шу мартабангга йўқ демайди. Қари онангни ўйласангчи, қариганда роҳатда қолиш ўрнига, келинни қўлидан чой ичиш ўрнига, келинини тагини тозалаб юрибди...” шунга ўхшаш кўп гаплар бўлди. Анвар бу гапларга жавоб қайтармасди. Фойдасиз ҳам эди. Улар буни дардини қайданам билишсин. Ахир унга ҳам бир пайтлар шу ҳолатида Замира турмушга чиққан. Замирани деб ойёққа турди. Энди қандай қилиб уни рад этади. Уволи тутмайдими? Уйига қандай қилиб кетказиб юборади? Соғ ҳолатда олиб, касал бўлганда қайтариб бериш? Ахир у ҳам одамку. Уни устига у ерда отаси ҳам касал бўлса. Ким қарайди Заморага? Бошқага уйланиш, хиёнатни эса ҳаёлига ҳам келтирмайди. Бу ҳолда фақат ачинадигани онаси. Қийнаб қўйди. Афсус. Шу ўйлар билан уйга келди. Замира эрини кўриб, сал бўлса ҳам ўрнидан қўзғалишга ҳаракат қилди. Буни имкони йўқ бўлса ҳам. Анвар ҳам уни қийнамаслик учун, ундай қилишинг шарт эмас дейди. Ҳар кунги ҳолат бу. Замира Анварга бир гап бошлади. -Анварака, сиздан бир нарса сўрасам... йўқ демайсизми? -Қўлимдан келса, йўқ демайман. -Қўлиздан келади. Буни қила оласиз. -Ҳўп. Нима экан? Олдин айт? -Сиз олдин менга ваъда беринг. Мен шуни қиламан деб айтинг. -Қўлимдан келса. -Келади. -Ҳўп. Ваъда бераман. -Уйланинг. -Йўқ. Мен фақат сени деганман. Бошқага уйланмайман! -Мен розиман. Бошқага уйланишингизга розиман. -Мен рози бўлолмайман. Ҳеч қачон! -Ваъда бердингиз ахир… -Қўлимдан келса дедим. -Ундан кейин ваъда беридингиз. Илтимос мен учун рози бўлинг. Сизга хотинлик қила олмаяпман. Илтимос… -... -Севгимиз учун, муҳаббатимиз меваси Бахтиёр учун рози бўлинг. Онажонимиз учун рози бўлинг.