2018-yil 21-yanvar Toshkent Shaharning kun chiqish tomonida joylashgan uylarda Quyosh chiqishi judayam ajoyib ko’rinadi. Ayniqsa kvartirangizda tog’ tomonga qaragan derazali xona bo’lsa. Shunday uylardan birida Quyosh endi ko’tarilayotgan ertalabki soat sakkiz yarimlarda telefon jiringladi. Birinchi chaqiriqqa hech kim javob bermadi. Ikkinchi chaqiriq boshlangandan o’n soniyalar o’tib telefon turgan yo’lakning narigi boshidagi eshik ochildi. Bu hammomning eshigi bo’lib, ichkaridan yo’lakka pag’a-pag’a bug’ bulutdek sizib chiqdi-da shiftgacha ko’tarildi. So’ngra xiralashgan chiroq yorug’ida ichkaridan chiqib kelayotgan odam sharpasi ko’rindi. Bu o’n sakkiz o’n to’qqiz yoshlardagi baland bo’yli qiz bo’lib, yo’lakdan yurib kelarkan tizzasigacha tushadigan, qalin, oq uy xalatini yelkasiga tashladi. Xalatning bog’ichi bog’lanmaganidan uning oldi ochiq bo’lib, qizning anchagina kattalashib qolgan bo’liq ko’kraklari, xipcha beli-yu marmardek tiniq, silliq va oppoq sonlari ko’rinib turardi, dirkillab turgan ko’kragi, qorni-yu oyoqlari ustidagi suv tomchilari chiroq yorug’ida olmosdek yaltillab, ko’rgan odamning ehtiroslarini qo’zg’atib yuborardi. U jigarrang ko’zlarining ustidagi qoshlarini chimirgancha, lablarini salgina qimtib yurib borardi (axir shu telefon uning ichkarida, dush tagida, oyisi bilan olayotgan rohatining beliga tepdida). Egnidagi pahmoq xalati hiyla qalin bo’lishiga qaramay beligacha tushgan, qalin, qo’ng’ir sochlaridan oqqan suv kiyimni badaniga chippa yopishtirib qo’yibdi. Orqadan qaragan odam uning xipcha beli-yu dumbalarining shaklini hech qiynalmay ko’ra olardi. Nihoyat uzoq jiringlashlardan so’ng telefon ko’tarildi, g’unchadek lablar orasidan sohibasining asabiylashganini yashirib yuboradigan, kumush qo’ng’iroqning jarangidek mayin va yoqimli: -Alo, eshitaman. Kim bu? – degan ovoz eshitildi. -Nargizaxon keregidila, - javob keldi narigi tarafdan. -Oyim hozi vannadeydila. Gapiz bo’sa manga eturin, etib qo’yaman. -Bugun silanikiga mehmonga bormoqchiydim. -Mayli, kelurin. Oyimga etganmidiz? -Yo. -Yaxshi, unda kim kelarkan dib qo’yiy? -Qahhor aka diseyiz, tanisala kere. Polshada tanishgandi… Qahhor aka gapining davomini aytolmadi, Lobarning quvonchdan qiyqirib yuborgan tovushi uning ovozini bosib ketdi. -Voy, o’sha Qahhor aka sizmisiz? Oyim keganlaridan beri har kuni siz bilan sikishganlilarini etib, havasimmi keltirib, amimmi suvini oqizadila. Uch haftadan beri qachon kelarkinla dib kutaman sizzi. Aksiga ogande oyimlayam har kuni qo’tog’izzi og’izlariga ovotganda tushgan selfilarini ko’rsatib maqtanadila. Bu gaplarni eshitib Qahhor aka biroz gangib qoldi. Harholda u bu qadar ochiq gaplarni kutmagandi. Yutinib qo’ydida, hayajondan ovozi titrabroq gap boshladi. -Silanikiga qachon borsam bo’ladi? -Qachon xohlaseyiz, kelurin. Hozi keseyizam jon diyman. -Manzilli etin unda. -Mirzo Ulug’bek, … kvartal, … ko’chasi, … dom, … kvartira. -Rahmat. -Qachon kelas? – sabrsizlanib so’radi Lobar. -Sal kechro, to’r yoki beshlada. -Namuncha kech? Ha mayli, muhimi – kevossizku. Tezro kelin, ko’zimiz to’ramas, sakkiz bo’b kutamiza, jonim. Go’shakni qo’yib Lobar quvonchdan qichqirib sakray boshladi. Nargiza yalang’och badanini ko’z-ko’z qilib, sochiq bilan sochlarini artgancha hammomdan chiqib kelarkan ko’zi qiziga tushdi. Hammasini tushunib turganiga qaramay o’zini bilamaganga solib so’radi. -Ha, namuncha xursansan? Boya telefon jirinlaganda amini yalatomi qoganinda qovog’indan qor yog’votudi-ku?! -Qahhor aka kevotkanakanla, - quvonchdan baqirgudek javob berdi Lobar. -Qaysi Qahhor aka? -O’zizzi jinniliyga somen. Bilib turibsiz-ku qaysi Qahhor akaliligini. Har kuni qo’tolarini so’rib tushgan selfiyizzi ko’rsatib, amimmi suvini oqizmagunizcha, amizzi qichishi bosilmiydi-ku. Nargiza bu gaplarga e’tibor berib o’tirmasdan “suhbat”ni boshqa mavzuga burdi. -Nechchida kelarkan? -Anig’ini etmadila, to’r-beshlada keb qolishlari mumkinakan. -Xolalarin qani? -Bilmasam, ikki kun avval qayoqqadir ketishgandi-ku. Shundan beri telefonam qilishmadi. -Unda, o’zin telefon qil. Sumkamdan pul oginda billa salonga borila, yengi kiyim olila, xullas bugun nima qib bo’sayam Qahhor akani xursan qilish kere. Keyin u bizani xursan qiladi. Qani tezlash, hozi Halima opayam keb qosa kere. Lobar xonasiga kirib telefonini oldi, so’ng Nigora xola dib yozilgan kontakka telefon qildi. To’tinchi yoki beshinchi marta chaqirgandan so’ng u tomondan javob keldi. -Alo, Lolochka, как ты, nima bo’ldi? So’fi ketini умывать qimasdan звонить qivossan? Kayffiyam beliga tepdin lekin. -Qayodasila? Ikki kundan beri ko’rinmisila. -Etgandimu … aka bilan bo’lamiza dib. -Charos opam qayoda? -Yonimda, yoootibdi amimmi yalaaab, endi кончать qivotgandi xalal berdin. -Eee, silani qarela-yu, ammi yalatib olingan kayfam kayfmi? Erke kishi yalasayam maylidi. Undan ko’ra uyga kelila, bugun bitta krrrutoy mehmon kevotti. -Kimakan? -Qahhor aka, oyim uch haftadan beri mahtavotgan o’sha kishi. Tezro kesela qogan gappi uyda etaman. Lobar telefonini o’chirib tezgina kiyindida, Nargizaga “xayr” ham demasdan uning sumkasida 1000 $ pul olgancha ko’chaga otildi. Soat o’nlarda eshik qo’ng’irog’i jiringladi – Halima opa kelgandi. Nargiza u bilan doimgidek beparvo so’rashgach qaysi xonalarni tozalash kerakligini ko’rsatib, spalniyga kirib ketdi. Halima opa har kungidek ishini boshladi. U besh yildan beri har kuni ertalab o’nda keladi, bir soatda buyurilgan joylarni tozalab, tartibga keltiradi-da uyiga ketadi. Ya’ni u ushbu foxishalardan iborat oilaning oqsochi edi. Haftaning yetti kunidan oltitasida mehmonxona odam yashaydigan uydan ko’ra ko’proq janjal bo’lgan qovoqxonaga o’xshab yotardi: stol ustida aroq va vino shishalari, sigaret qoldiqlari, chala yeyilgan ovqatlar (ularning orasida chaynalib so’ng yutishga erinib qaytib tuflanganlariyam bor), eh-he sanayversak ohiriga yetish mushkul. Axlat qutida esa har safar kamida besh yo oltita (kamida!) prezervativ bo’lardi, hammom devorlarida albatta sperma osilib turardi (bular mehmonlar ona-bolani tizzalatib qo’yib yuzlariga bo’shanmoqchi bo’lganida “nishon”dan adashib ketgan “o’qlar” edi), ohirida u yotoqxonani yig’ishtirardi, ana o’shanda har yoqqa sochilib yotgan ko’rpa-yostiqlar orasidan Nargiza, Lobar yoki boshqa birov yuzidagi, badanidagi spermalarini artgan mers trusiklar-u, sochiq-salfetkalar ham chiqardi. Mana shularni ko’rib Halima opa o’zining fohishalarga xizmat qilayotganini tushunar, ho’rligi kelib pinhona yig’lar, bu ishni tashlagisi, ko’cha supurib bo’lsa ham halol pul topib yashagisi kelardi. Biroq har safar ikki bolasi ko’z o’ngiga kelganda bu fikrdan voz kechishga majbur bo’lardi. Marhum, suyukli eridan qolgan bu yodgorlariga faqat shu yo’l bilangina yetarli sharoitlarni yarata olardi. U bir kun bolalari o’sib-ulg’aygach marhum eri bilan kechirgan baxtli kunlaridagi quvonchi kelinlar-u nabiralar davrasida yana qaytib kelishiga ishonardi, faqat shu ishonch va umidgina uni mana shu chirkin va iflos uyda tutib turgandi. Halima yarim soatga qolmay ishni tugatdi, ketmoqchi bo’lib turgan payti Nargiza uni to’xtatib qo’liga 200 $ pul berdi. -Mana bu shu oy uchun ish haqiz. Erta, indin keb o’tirmen. Ikki kundan keyin kelas, ho’pmi? Halima boshini silkib qo’ygancha indamay chiqib ketdi. Nargiza birorta o’ynashinikiga ketadigan yoki birortasi unikida bir-ikki kun qoladigan bo’lsa, oqsochga shunday “favqulodda ta’til” berardi. U tanish restoran boshlig’iga telefon qilib to’rt yarimga besh kishilik ovqat buyurdi. Endigi yagona yumush Qahhor akani kutish edi.