Akmal qo‘ng‘iroq tugmasini bosishi bilan ichkaridan ovoz eshitildi: - Ana, Akmalxon keldilar. «Kelinoyim», deb o‘yladi u yangasini ovozidan tanib. Yangasi negadir uning nomiga «xon» qo‘shib gapirardi. Akmal uylariga yangasi kelganidan quvondi. Har safar uni ko‘rsa, onasini ko‘rganday bo‘lardi. Eshikni yangasini o‘zi ochdi. Akmalning yelkasidan quchoqlab ko‘rishdi. U yashil jemper kiygan, shtapel durra o‘rab olgan, koracha, ozgan yuzida iymanuvchan tabassum bor edi. Akmal uning qo‘lidagi oddiy xo‘jalik sumkasini ko‘rib, ketishga hozirlanayotganini payqadi. - Nega otlanib oldingiz? - dedi astoydil ranjib. - Bolalar yolg‘iz, - dedi yangasi tuflisini kiyarkan. - Qorong‘i tushmasdan bora qolay. - Akam bor-ku, - dedi Akmal hamon uning ketishini xohlamay. Yangasi yana iymangan qiyofada jilmaydi: - Choyxonaga chiqadilar, bilasiz-ku. Yonbosh tomondagi oshxonadan parcha gulli xalat kiygan, oldiga kleyonka fartuk tutgan Klara chiqdi. - Ovqatga turing desam, ko‘nmayaptilar, - dedi u goh eriga, goh ovsiniga qarab. - Mayli, o‘zinglar boringlar, - yangasi eshik tutqichidan ohista tutib, tashqariga chiqdi. Akmal uni zinadan kuzatib qaytib kirganida oshxonada jaz-buz eshitilar, uyni piyozdog‘ hidi tutib ketgan edi. - Kelinoyim qachon keluvdi? - so‘radi u go‘sht qovurayotgan xotinidan. Klara achishgan ko‘zini kaftining orqasi bilan artib, unga yuzlandi. - Yaqinda. - Biron yumushi bor ekanmi? - Nima yumushi bo‘lardi, pul so‘raydi-da... Akmal xotinining ovozidagi pichingni payqab, ko‘ngli ranjidi. - Necha marta pul so‘radi sizdan? - dedi zarda bilan. Klara kapgirni taraqlatib stolga tashladi. - So‘ramasa, endi so‘raydi. Bir marta bersangiz, kelaveradi. Nima, bizning pul zavodimiz bormi? Klara oilasida yolg‘iz qizligi uchunmi, kelin bo‘lib tushgandayoq ovsinini xush ko‘rmagan edi. «Sektsiya» olib bu yoqqa ko‘chib kelishguncha ancha mayda-chuyda gaplar o‘tgan, ularning ko‘piga xotini sababchi bo‘lganini Akmal bilardi, ammo indamagan edi. Hozir g‘ashi keldi. - Bizning pulimizga zor qaqshab qolgan joyi yo‘qdir, - dedi ovozi bo‘g‘ilib. - Muhtoj bo‘lgandir, biron narsaga kerak bo‘lib qolgandirki, so‘ragandir. - Nega muhtoj bo‘lsin! Eri ishlaydi, o‘zi ishlaydi. Rejasi bilan ishlatsin! - Klara gap tamom, degandek, indamay burilib qozonini kavlashga tushdi. Akmal xotinining xalat ostidan tirsillab turgan bo‘liq yelkalariga, kapgirni chaqqon aylantirayotgan tilla uzukli qo‘liga birpas qarab turdi-da, burilib, xonaga kirib ketdi. Hali uyga kirganida yangasi nimagadir iymanib jilmayib turganini, nima uchun shoshilib ketib qolganini endi tushundi. Xotinining mix qoqqandek qarsillatib muomala qilishidan, o‘zi bo‘lsa jilovini shunchalar berib qo‘yganidan g‘ashi keldi. «Bo‘ynini egib pul so‘rab kelish osonmi? Qish kelyapti. Bolalardan birontasiga qishlik kiyim olmoqchidir. Buning ustiga akamning ishi bor...» U divanda chalqancha yotgancha shularni o‘ylar, o‘ylagan sayin ko‘ngli g‘ash bo‘lar edi. O'rtadagi eshik ochildi. Akmal xotini o‘ziga qarab turganini payqab, indamay yotaverdi. - Yana qancha yotasiz, - dedi Klara tag‘in o‘sha o‘yib oluvchi ohangda, - Lolani kim olib keladi? - Bilmayman, - dedi Akmal karavot tepasiga ilingan arabiy gilam gullarini tomosha qilgan bo‘lib. - Bog‘chaga har kuni men borishim shart emas. - Bo‘lmasa ovqatni qiling! Akmal gilam tomonga butunlay o‘girilib oldi. - Masalan, men ovqat yemayman, - dedi sovuqqonlik bilan. - Qarang-a, men sizni to‘yib kelishingizni bilmabman. - Klara eshikni qarsillatib yopib chiqib ketdi. Zum o‘tmay eshikning kaliti shiqirladi. Akmal o‘sha alfozda yotganicha xotinini ham, qizini ham emas, negadir yangasini o‘ylardi. Adham akasi uylanganda Akmal uchinchi kursga o‘tgan edi. Mexanika-matematika fakultetida fanlar og‘ir bo‘lgani uchunmi, yo o‘zining qobiliyati sustroqmidi, xullas, stipendiyaga ilinmadi. Onasi maktabda yigirma besh yil farroshlik qilib, pensiyaga chiqqan, uning nafaqasi Akmalning joniga oro kirib turardi.davomi bor erinmaganlarga agar xoxish bolsa kutaman .....