Нашриётга борсам, устозим мени қирқ ёшларга яқинлашган бир киши билан “Собиқ маҳбус Миркомил Миролимов” дея кулиб таништирди. Ҳойнаҳой устозим ҳазиллашаётган бўлса керак, деб ўйладим. Ҳол-аҳвол сўрашгач, чеккадаги курсига омонатгина ўтирдим.- Сизга топшириқ бор. Мана шу йигит ҳақида ёзасиз. Мени эса бир жойда кутишаяпти. Ўзим ҳам ёзардиму бироз вақт масаласи чатоқроқ-да. Шунинг учун бу ишни сизга ишониб топшираяпман, - дея қўлига сумкасини олдида бизларни холи қолдирди.Устознинг ишончини қозониш мақсадида ишга киришдим. Рўпарамдаги одам эса ичини кемираётган дардини достон қилишни бошлади...Аслида ҳеч ким жиноятчи бўлиб туғилмайди. Бироқ кимдир билиб, кимдир билмасдан жиноятга қўл уриши мумкин. Ана ўшандагина улар қилган қилмишларидан пушаймон бўлишади. Мен сизга айтиб берадиган воқеадан ҳамон виждоним азобда. Ўзимни ўзим кечира олмайман. Айтиб берганларимни кимлардир ўқиб, ўзига сабоқ чиқарса, деган умиддаман.Ўшанда ёшликнинг энг навқиронпалласида эдим. Тошкентнинг Қора-қамиш даҳасида яшаймиз.Синфдошларим Шомансур ва Шожалил билан жудаям иноқ эдик. Ҳаммамизнинг ўзимизга яраша ишимиз бор эди.Бир куни Шомансур аллақаердан чекадиган бир нарса топиб келди. Кечқурун учаламиз уйимиз ёнидаги автобус бекатининг ўриндиғига ўтирволиб, ўша зормандадан татиб кўрдик. Бироздан сўнг учаламиз ҳам ўзимизни осмону фалакда учиб юргандек ҳис қилдик. Бу жудаям завқли онларэди.Кейинги гал синфдошларим билан учрашганимизда Шожалил Шомансурга ўтган гал олиб келган сигаретидан сўради.- Ие, у жуда қиммат туради. Бир танишим берган эди. Аммо зўр нарса экан. Ўзимга ҳам ёқиб қолди. Пулини берсанглар олиб келиб бераман, - деди Шомансур.- От билан туя бўлмаса керак. Қанча бўлса ҳам топиб берамиз. Пулидан қочмаймиз. Ахир ким учун ишлаяпмиз? Ўзимизни ўзимиз хурсанд қилмасак, нима қилиб юрибмиз бу дунёда? - деди Шожалил.- Бўпти. Эртага худди шу пайтда учрашамиз. Топган пулларингни олиб чиқинглар. Бир мазза қиламиз, - деди Шомансур мийиғида кулиб.Шундай қилиб биз гиёҳванд моддани сигаретга ўраб чека бошладик. Буни иложи борича оила аъзолларимизга билдирмасликка ҳаракат қилдик. Пулимиз етмай қолганида уйдаги тилла тақинчоқларни, қимматбаҳо хрустал идишларни ҳам ими-жимида олиб чиқиб, сотадиган бўлдик.Кунларниннг бирида биз яна ўшаавтобус бекатига чиқдик. Кўчада бирорта зоғ ҳам кўринмасди. Ҳамма уй-уйига қамалиб олган. Кимлардир уйқуни ҳам ураётганди. Кўчада ҳам онда-сонда битта машина ўтиб қоларди. Биз бўлса Шомансур тайёрлаб келган қўлбола сигаретларни чекиб ҳузурланаётгандик. Шу пайт бекат томонга қорни дўмпайган бир аёл, қорнини ушлаганича кела бошлади. Бизларни кўриб турган жойида қоққан қозиқдек қотиб қолди. Кейин йўлга қаради. Биз эса унинг бу ҳолатидан завқланиб кулардик. Аёл биз томонга келаётган бўм-бўш автобусга қўл кўтарди. Шофёр ҳам автобусини тўхтатди. Аёл ҳамон қорнини ушлаганича инқиллаб синқиллабавтобусга кўтарила бошлади. Шу пайт Шомансур бизларга қараб “Кетдик, йигитлар қарашворамиз” дея автобус томонга юрдида бояги аёлни туртиб ортидан чиқди. Биз ҳам автобусга чиқволдик.-Илтимос амаки, туғуруқхонага ҳайданг, - деди ҳомиладор аёл.Ҳайдовчи аёлга “хўп” дегандек бошини ирғиди. Бизларга қараб бақирди:-Ҳов йигитчалар. Бу автобус ҳеч қаерга бормайди, тушинглар!-Ўчир, овозингни! Ҳайда! - дея Шомансур ҳайдовчининг бўйнига доим олиб юрадиган кичкина пичоғини тиради.Ҳайдовчи унинг олайиб кетган кўзларидан қўрқиб “хўп, хўп” деганча автобусини юргизди. Шомансур бўлса уни автобусини шаҳарнинг чеккасига яйдоқ далага ҳайдаттирди. Кейин унга “Тўхта!” дея бўйруқ берди. Ҳайдовчи автобусини тўхтатди. Шомансур бизларга қараб “Қанишоввозлар! Ҳайдовчини қўлини бойлаймиз. Кейин сенларга зўр томша кўрсатаман!” дея шофёрга ёпишди. Биз ҳам унга ёрдамлашдик. Ҳайдовчининг қаршилигига қарамасдан устидаги куйлагини ечиб, йиртиб,у билан қўлини орқага қилиб чандиб боғлаб ташладик.-Энди аёллар билан қандай муносабатда бўлиш лозимлигини сенларга кўрсатамаан, - дея у ҳомиладор аёлга яқинлашди.-Илтимос, жон укажон. Менга тегманг! Ҳозир туғиб қўяман. Уволимга қоласизлар. Ундан кўра мени туғуруқхонага олиб боришга ёрдам беринглар! -дея йиғлай бошлади.Биз аёлнинг дод-фарёдига қулоқ тутмасдан, унинг номусига тажовуз қилдик. Гўёкиэркак эканлигимизни ўзимизча исботладик. Бир пайт яна Шомансурнинг қитмирлиги тутди.-Ҳозир сенларга фокус-мокус кўрсатаман. Бу аёл кўз олдингларда сенларга тўғишни кўрсатади, - дея автобусда ўриндиқнинг тагида бўлган чилвир ип билан ҳомиладор аёлнинг оёқларини икки томонгаавтобус ўриндиқларига бойлади.Аёл бечора хўрланиб, хўрланиб, бизларни “Илоё боланинг тирноғига зор бўлиб ўтларинг! Кўзларинг кўрсину қўлларинг тутмасин! Сенларни ҳам она туққандир!” дея қарғаб-қарғаб йиғларди.-Қани туға қол, бўл энди, - дея Шомансур аёлнинг қорнига секин-секин ура бошлади.-Тегмаларинг унга маразлар! -дея ҳайдовчи ўрнидан туришга, аёлга ёрдам беришга уринарди. Бироқ жойидан қимирлолмасди.Биз ҳам Шомансурга қўшилиб, аёлнинг устидан кулиб, унинг қорнига уриб, болани туғилишини кўрмоқчи бўлдик. Шу пайт аёлни дард тутиб бақира бошлади.-Бақир бақир,енгил тортасан! Яна қаттиқроқ бақирсанг, болангҳам туғилади, - дея уни мазахлади Шожалил.Аёл бечоранинг пешонасидан реза реза сув оқарди. У қийнала-қийнала туғди. Афсуски чақалоқ йиғламади.-Болам, болам! -дея аёл яна уввос тортиб йиғлай бошлади. Бизлар эса кула-кула ҳайдовчининг қўлларини ва аёлнинг оёқларини ечиб, автобусдан тушиб, уйга йўл олдик. Ҳайдовчи аёлга ёрдамга ошиқди.Йўловчи машинада ҳайдовчини қўрқитиб уйимизга етиб келдик. Эртаси куни бизларни милиция ходимлари гумондор шахс сифатида туман ИИБига олиб кетди. Ҳайдовчи бизларни, айниқса Шомансурни таниб қолган экан. Бечора чақалоқ бизларни деб нобуд бўлибди. Аёлни шифокорлар зўрға жонини асраб қолибди. Учаламиз ҳам ўзимизга тегишлижазони олиб қайтдик. Қамоқхонада узоқ ўтирдик. Уйгакелиб, автобус бекатига чиқсам, кўзимга ўша ҳомиладор аёл кўринаверади. Гоҳида тушимга ўлик туғилган чақалоқ кирадидаменга қараб “қотилсан, қотил” деяверади. Тўғрисини айтсам, қилган ишимдан жудаям пушаймонман. Ўшанда мени шайтон йўлдан урди. Ўртоқларимга қўшилмасам бўларкан. Ота-онам мени уйлантириш ҳаракатига тушишди. Қариндошимизнинг ёши ўттиздан ошган, ўтириб қолган қизини олиб беришди. Афсуски беш йилдирки фарзандимиз йўқ. Бормаган дўхтиру табибимиз қолмади. Эҳтимол ўша ҳомиладор аёлнинг қарғишитеккандир. Янаям билмадим. Гоҳида тушларимга ўша ҳомиладор аёлнинг чинқираб йиғлашлари киради. Чўчиб уйғониб кетаман. Виждоним азобда қолган. Виждон азоби қийин бўлишини мен ҳис қилдим.Айтадиган гапим, ҳеч ким бировга озор бермасин. Ҳаттоки дилини ҳам оғритмасин. Эртага менга ўхшаб виждон азобида қолмасин...Мен Миркомилнинг айтганларини шундоқлигича қоғозга туширдим. Хулоса чиқариш эса сиздан